W mieście i na wsi
Można się zastanawiać, czy analogiczne prawidłowości będą występowały na skalę całego kraju? Według mojej wiedzy prawdopodobieństwo występowania takiej zależności w Polsce, na terenach wiejskich, jest znaczne.

Należy również wskazać, że w przypadku terenów wiejskich graniczących z miejskimi, oraz dla których, z różnych powodów, kalkulowane są wspólne taryfy wraz z terenami miejskimi, problemy tego typu w ogóle nie wystąpią. W sytuacjach takich, najczęściej, dochodzi do subsydiowania taryf na terenach wiejskich przez opłaty z gęsto zaludnionych terenów miejskich. Można przyjąć, iż jest to koszt rozwoju aglomeracji miejskich oraz sąsiadowania z zapleczem gwarantującym dostęp do środowiska naturalnego, jak również możliwość optymalizacji techniczno-technologicznej istniejącej infrastruktury ściekowej.

Obecnie opłaty za ścieki liczone zgodnie z rozporządzeniem taryfowym, na terenie 10 obsługiwanych przez spółkę gmin, są dość wysokie. W niektórych na tyle wysokie, że przekraczają 3% dochodu dyspozycyjnego. Obliczono, że dla obsługiwanych miejscowości (Małopolska, poniżej 20 000 mieszkańców) dochód dyspozycyjny wynosił 913,58 zł miesięcznie, co oznacza, że wydatki związane z usługami zaopatrzenia w wodę i usuwania ścieków nie powinny przekraczać 27,41 zł na mieszkańca na miesiąc. Zakładając dodatkowo średnie zużycie wody na terenach wiejskich, wynoszące około 2,5 m³/mc, oraz cenę wody na poziomie 3 zł/m³ (z pełną świadomością ograniczeń takiego założenia), okazuje się, że już przy taryfie za ścieki wynoszącej, około 7 zł/m³ następuje przekroczenie 3% pułapu opłat.

Pragnę podkreślić, że powyższe wnioski, w całej rozciągłości są prawdziwe dla omawianego przedsiębiorstwa oraz określonych warunków prowadzenia działalności. Zmiana tych uwarunkowań i ram działania może prowadzić do zupełnie innych wniosków, a już chociażby określana na innych terenach Polski wartość dochodu dyspozycyjnego na poziomie około 1300 zł, mogłaby spowodować nieco inne ukształtowanie powyżej wskazanych wartości granicznych.