Tak też było w przypadku zakładu kąpielowego Jochela Monszajna wzniesionego nad rzeką Łódką u zbiegu Północnej i Wolborskiej. Na ulicy Północnej można zobaczyć odsłonięte fundamenty budynku łaźni.  

Wojenny horror sanitarny

Prawdziwy sanitarny horror panował w Łodzi podczas I wojny światowej. W obawie przed wybuchem epidemii wśród niemieckich żołnierzy okupacyjne władze miasta nakazały gruntowne sprzątanie ulic, rynsztoków, dezynfekcję posesji. Zarządzono też przymus kąpielowy. Do łaźni, pod eskortą policjantów, prowadzono mieszkańców poszczególnych kamienic. Ich odzież i pościel dezynfekowano w mobilnych komorach dezynfekcyjnych. Na ulicach aresztowano osoby „obszarpane, zbrudzone i owszałe, których zaniedbany wygląd może wywołać oburzenie”. Obcinano im włosy, odwszawiano. Wydawanie tanich posiłków i innej pomocy socjalnej uzależniono od okazania zaświadczeń z pobytu w łaźni. W mieście z powodu rosnącej liczby zachorowań na czerwonkę, dur brzuszny utworzono łaźnie ludowe.

Pierwszym takim przybytkiem była wynajęta przez władze miasta prywatna łaźnia przy skrzyżowaniu ulicy Północnej i Wolborskiej. Trafiali tam łodzianie, którzy mieli kontakt z osobami chorymi na tyfus plamisty. W czasie kąpieli odkażano ich ubrania i bieliznę. Zakład nie posiadał tylu wanien, żeby obsłużyć rosnącą rzeszę skierowanych do kąpieli łodzian. Utworzono kolejne zakłady przy ulicach: Pomorskiej 16, Zachodniej 56, Żeromskiego 115. Ich sprawne funkcjonowanie zależało jednak od dostaw węgla. A tego, w czasie wojny, wyjątkowo w mieście brakowało.

Ostatnią publiczną łaźnię zamknięto w Łodzi pod koniec XX wieku. Istniała u zbiegu ulic Wodnej i Nawrot.