Początki oczyszczalni ścieków w Elblągu sięgają lat 70. ubiegłego wieku. Jednostka była budowana i rozbudowywana w latach 1976-1992. Od tamtego czasu większości obiektów oczyszczalni (z wyjątkiem zbiornika biogazu i modernizacji bloku biologicznego) nie modernizowano. Kilkadziesiąt lat eksploatacji w  sposób znaczący wpłynęło na stan techniczny. Konstrukcje betonowe i żelbetowe obiektów wykazywały duży stopień degradacji, występowały w nich liczne pęknięcia, nieszczelności oraz korozja zbrojenia. Urządzenia, zainstalowane w obiektach ciągu ściekowego, były zużyte technicznie i wyeksploatowane, co skutkowało okresowymi przekroczeniami stężenia azotu ogólnego w ściekach oczyszczonych. Nie lepszy był stan urządzeń i obiektów ciągu osadowego.
Oczyszczalnia charakteryzowała się znaczną uciążliwością dla otoczenia w zakresie emisji odorów, lotnych związków organicznych i bioaerozoli. Brakowało spójnego systemu kontroli i sterowania procesem technologicznym. Utrzymanie obiektu w stanie sprawności było ogromnym wyzwaniem dla załogi pracującej przy jej obsłudze. Wszystko to spowodowało, że wymagał on gruntownej przebudowy i rozbudowy.
Zakres prac modernizacyjnych objął budowę nowych obiektów, przebudowę, rozbudowę oraz wyburzenie części tych istniejących, wymianę urządzeń na nowoczesne oraz wprowadzenie zaawansowanego systemu sterowania i monitoringu pracy. Sfinansowanie tak dużego zakresu prac ze środków własnych przedsiębiorstwa nie było możliwe, podjęto zatem działania zmierzające w kierunku pozyskania funduszy z Unii Europejskiej, które zakończyły się sukcesem. Konstrukcja finansowa składająca się ze środków Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020, pożyczki z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska oraz pieniędzy własnych przedsiębiorstwa pozwoliła na pełne sfinansowanie prac w ramach projektu.

Zakres zrealizowanych prac w ciągu ściekowym

Ważnym obiektem ciągu ściekowego stała się nowa, automatyczna stacja zlewna z poborem prób, wyposażona w  dwa niezależne ciągi spustowo-pomiarowe, umożliwiające zrzut nieczystości ciekłych z  dwóch wozów asenizacyjnych w  jednym czasie. W części mechanicznej oczyszczalni zainstalowano dwie nowe kraty taśmowo-hakowe o prześwicie 3 mm (trzecia krata schodkowa 6 mm służy jako krata rezerwowa). Zatrzymane na kratach skratki podawane są do praso-płuczki, w której następuje wypłukanie materii organicznej (zawracanej następnie do ciągu ściekowego) oraz ich odwadnianie przez sprasowanie. W wyniku zamontowania gęstszych krat spadła ilość zanieczyszczeń przedostających się do dalszych etapów oczyszczania ścieków powodujących problemy eksploatacyjne.
W dwukomorowym piaskowniku napowietrzanym wydłużono koryta i wyposażono je w zgarniacze denne oraz powierzchniowe do usuwania tłuszczów. Pulpa piaskowa trafia z piaskownika systemem ewakuacji do separatora i płuczki piasku. Z kolei zakres prac przy osadnikach wstępnych radialnych, o średnicy 50 m, objął renowację i naprawę konstrukcji betonowych oraz wyposażenie ich w nowe zgarniacze powierzchniowo-denne z napędem bocznym i układem usuwania części pływających za pomocą zgarniacza ślimakowego i pompy flotatu.
Modernizacja części biologicznej oczyszczalni polegała na przebudowie bioreaktora, który wyposażono w sondy pomiarowe monitorujące procesy biologiczne. W każdej z trzech komór bioreaktora wydzielono też nowe strefy funkcyjne: predenitryfikacji, defosfatacji, denitryfikacji i nitryfikacji. W strefie nitryfikacji wydzielono komorę zmienną, wyposażoną zarówno w mieszadła, jak i system napowietrzania. W zależności od potrzeb, komora zmienna może pracować jako komora denitryfikacji lub nitryfikacji.
Opomiarowanie w trybie on-line ciągu ściekowego, w tym bioreaktora, daje możliwość optymalizacji procesu technologicznego i sterowania pracą poszczególnych elementów układu, w zależności od napływającego ładunku zanieczyszczeń, w czasie rzeczywistym.
Dzięki modernizacji bioreaktora zmniejszono też ilość środków chemicznych w celu redukcji stężenia związków fosforu.
Zakres prac przy osadnikach wtórnych (trzy osadniki radialne o średnicy 50 m) był zbieżny z tym obejmującym osadniki wstępne i polegał na renowacji i naprawie konstrukcji betonowych oraz wyposażeniu ich w nowe zgarniacze powierzchniowo-denne z napędem bocznym i układem usuwania części pływających za pomocą zgarniacza ślimakowego i pompy flotatu. Osadniki zaopatrzono we flokulatory statyczne, które umożliwiają równomierną dystrybucję ścieków, eliminują strefy martwe i turbulencje, co przyspiesza sedymentację osadu. Ponadto osadniki wtórne posiadają sondy radarowe w celu mierzenia warstwy zalegającego osadu, służące do automatycznego odprowadzania osadu na podstawie pomiaru wysokości jego warstwy. W kanale odprowadzającym oczyszczone ścieki z osadnika zainstalowano też czujniki mętności.