Od frontu, bezpośrednio przy ulicy Piotrkowskiej, na tej nieruchomości stał drewniany, parterowy dom ze spadzistym dachem. Na tyłach działki, od strony alei Kościuszki zaś był ogród z „drzewami owocowymi, parkowymi i krzewami”. Na podwórku posesji, której właścicielem był Gustaw Wertschitzki (Werczycki) działała tkalnia, farbiarnia oraz wykańczalnia materiałów wełnianych. Drewniany dom i pozostałe stojące na działce budynki wyburzono jeszcze przed II wojną światową. Studnię - pompę wymieniono w opisie nieruchomości z 1932 roku. Wówczas działka z zabudowaniami i z ogrodem została wystawiona na licytację. W latach 50-tych XX wieku na pustym terenie utworzono pasaż. O losach odkrytej studni zdecyduje Wojewódzki Konserwator Zabytków.

Stare studnie podwórkowe odnajdywane są podczas prowadzonej w śródmieściu rewitalizacji. Część z nich została pieczołowicie odnowiona - choćby na podwórkach przy Piotrkowskiej 106, Sienkiewicza 79 i Wólczańskiej 34, gdzie zobaczymy ceglane obudowy studni ze starymi mechanizmami pompowymi. Studnie są podświetlone i przykryte szklanymi taflami.

Woda z sieci ZWIK pojawiła się w kranach śródmiejskich kamienic dopiero po II wojnie światowej. Wcześniej czerpano ją wyłącznie z lokalnych studni, których w Łodzi było około 10 tysięcy. Pozyskiwanie wody z takiej liczby ujęć skończyło się gwałtownym obniżeniem poziomu wód podziemnych. Ten problem rozwiązywano poprzez pogłębianie istniejących studni,  stąd niektóre z nich sięgały w głąb ziemi ponad 100 metrów. Woda z podwórkowych ujęć była często złej jakości, gdyż blisko nich znajdowały się nieszczelne szamba i śmietniki. Odcieki z dołów kloacznych przesączały się przez grunt do wody, powodując skażenie jej bakteriami kałowymi. Woda ze studni podwórkowych miała też często za dużo żelaza i manganu. Kłopoty z jakością łódzkiej wody skończyły się po uruchomieniu wodociągu ZWIK, zasilanego ze studni głębinowych.