Wszystkie działania rozpoczęto po 1989 r. prowadziły do mieszczącej się w kategorii „zadania własnego” gminy [5] praktycznej komercjalizacji branży wodno-ściekowej, czego wyrazem są zapisy ustawy [9]. W odróżnieniu od praktyki szeregu innych krajów, gdzie działalność w zakresie gospodarki wodno-ściekowej samofinansuje się, mając charakter non-profit, wprowadzono zasadę tworzenia „zysku netto”. Ponadto w ustawie [9] wprowadzono równocześnie, jednoznacznie zasadę alokacji kosztów i zakaz finansowania skrośnego.

Stąd ostatecznie:
• można różnicować ceny usług dla różnych grup odbiorców usług, o ile są one oparte na kalkulacjach odnoszących się do nich,
• możliwość dotowania z budżetu musi odnosić się do całej grupy taryfowej odbiorców,
• można oczywiście dotować wybrane osoby, jednak musi się to odbywać w sposób oficjalny poprzez pomoc socjalną.

Oczywiście „wyprowadzenie” z budżetów określonych środków przeznaczonych na dopłaty musi skutkować¹ obniżeniem aktywności gmin w innych zakresach lub w konsekwencji odpowiednim podniesieniem opłat względnie podatków lokalnych.