Czytając poszczególne paragrafy rozporządzenia [3], można zauważyć, że ustawodawca traktuje z jednej strony system zaopatrzenia w wodę jako jednolity element wymagający pewnej ogólnej oceny jego funkcjonowania (np. stałe punkty monitoringu, pobieranie próbek zgodnie z ustalonym harmonogramem, w liczbie i z częstotliwością zależną od wielkości dostaw wody lub liczby zaopatrywanej ludności), a z drugiej zaś strony zakłada, że system ten jest awaryjny i w związku z tym nakazuje pewne określone działania (§4, pkt 6). Zatem każdorazowo po wystąpieniu okoliczności mogących spowodować zmianę , szczególnie jej pogorszenie przedsiębiorstwa zobowiązane są do:

1. wyznaczania miejsca, częstotliwości i zakresu badania,
2. zaplanowania przedsięwzięć naprawczych wraz z ustaleniem harmonogramu ich realizacji,
3. niezwłocznego poinformowanie właściwego inspektora sanitarnego oraz wójta (burmistrza, prezydenta miasta) o podjętych i zaplanowanych działaniach naprawczych.

Literatura
[1] Ustawa z dnia 22 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 85, poz. 729)
[2] Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. Nr 72, poz. 747 z póź. zm.)
[3] Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (DZ.U. Nr 61, poz 417, zm. Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 466)

Fot.: photogenica.pl

Więcej przeczytacie Państwo w numerze 2/2014 magazynu „Ochrona Środowiska”