Ustawa, a przynajmniej jej projekt, który był dostępny w lipcu, ustanawia nowe wyższe stawki za korzystanie ze środowiska. W tym przypadku dotyczy to korzystania ze źródeł wody. Każdy rząd ma oczywiście pełne prawo ustanawiać nowe prawo, w tym nowe obciążenia podatkowe. Piszę „podatkowe” ponieważ opłaty za pobór wody mają de facto formę podatku. Pojawia się tutaj jednak kilka problemów, z którymi przyjdzie się zmierzyć prawdopodobnie od nowego roku. Pierwszym problemem jest skala wzrostu owego podatku. Wzrost opłaty w wersji z lipca w stosunku do dzisiaj obowiązującej jest blisko dziesięciokrotny. Dodatkowym elementem negatywnym jest wprowadzenie podwyższonej opłaty jednorazowo. Skutek jej wprowadzenia odpowiada za wzrost kosztów w obszarze wody w granicach od 15 do 25%. Tak duży wzrost kosztów nie da się niczym zamortyzować i z pewnością odczują to klienci, którzy zareagują zmniejszeniem poboru. To z kolei spowoduje dodatkowy wzrost kosztów jednostkowych produkcji wody. Można by tego uniknąć, gdyby podwyżkę opłaty rozłożyć na okres dwóch lub trzech lat.

Kolejnym pojawiającym się problemem przy wejściu w życie podwyższonych opłat od początku przyszłego roku jest brak możliwości uwzględnienia dodatkowych kosztów przez przedsiębiorstwa, które swój rok taryfowy zaczynają w terminie późniejszym niż pierwszego stycznia. Dodatkowym elementem utrudniającym wdrożenie opłat jest fakt wdrażania opłat przez przedsiębiorstwa nieposiadające, a właściwie niebędące właścicielem infrastruktury. W takim przypadku brak jest bufora, jakim jest amortyzacja, co z kolei może powodować poważne problemy z płynnością takich przedsiębiorstw.