Decydującym kryterium przy wyborze metody przeróbki osadów są: koszty inwestycyjne i eksploatacyjne, czynności eksploatacyjne, niezawodność metody (awaryjność), stopień redukcji masy przetwarzanych osadów. Ponadto proces przeróbki osadów należy dobierać pod kątem możliwości ich dalszego zagospodarowania.

Dominującymi dotychczas w kraju metodami postępowania z osadami ściekowymi były: składowanie, rekultywacja terenów i wykorzystanie rolnicze. Rolnicze czy przyrodnicze wykorzystanie komunalnych osadów ściekowych bez wstępnej obróbki biologicznej, chemicznej lub termicznej będzie coraz bardziej ograniczane z powodu planowanych w prawodawstwie Unii Europejskiej rygorystycznych wymagań ich stosowania. W Polsce już od 1 stycznia 2016 roku ma obowiązywać całkowity zakaz składowania na składowiskach komunalnych osadów ściekowych o zwartości ogólnego węgla organicznego powyżej 5% s.m. i substancji organicznych powyżej 8% s.m., a takie parametry mają wszystkie wytworzone osady w oczyszczalniach ścieków. Wcześniej wprowadzono już zakaz składowania skratek z oczyszczalni. Można zatem oczekiwać, że w najbliższych latach wdrażanie metod zagospodarowania osadów ściekowych bazujących na suszeniu termicznym i spalaniu będzie wyraźnie preferowane, zwłaszcza w dużych oczyszczalniach. Dla oczyszczalni małych i średnich tańszym i korzystnym rozwiązaniem będzie kompostowanie i suszenie osadów energią słoneczną oraz ich przyrodnicze wykorzystanie (w tym również osadów przekompostowanych).