Po ukończeniu edukacji wcześniej czy później idziemy do pracy i zaczynamy żałować. Żałujemy wypadów na miasto i tego, że nie przysiedliśmy w szkole. Brakuje wiadomości, znajomości języka, a ambicje mamy oczywiście wysokie: po kilku miesiącach podwyżka, po roku awans – planujemy. Mijają lata, a tu nic. Wokół nas są lepsi, bardziej pracowici, a my zakładamy rodziny, mamy dzieci, kredyty na budowę domu. Nie mamy czasu i siły na naukę, rozwój. Czyżbyśmy przespali ten czas?

Wiem, na swoim przykładzie, że tak nie musi być. Mój kontakt z komputerem na studiach ograniczał się do drukowania kart perforowanych w Fortranie dla Odry. Młodzi nie wiedzą co to, polecam pooglądać w Muzeum Techniki w Warszawie. Na koniec udało mi się skorzystać z PC AT. Supermaszyna, ale „chodziła” jeszcze na DOS-ie. Podczas rozmowy kwalifikacyjnej przyszły szef zapytał o znajomość Windowsa i Office’a. Oczywiście potwierdziłem, choć pojęcia o nich nie miałem. Ale cóż znaczy niewiedza, jeśli człowiek chce. Nauczyłem się obsługi tych systemów, siedząc po godzinach. To samo z wiedzą, której w szkole nie posiadłem, lub akurat nie było mnie na zajęciach. Włączyłem ciekawość. Nauczyłem się czytać i pytać. Czytać wszystko, co wpadło mi w ręce: dokumenty, druki, analizy, mapy, opracowania naukowe. I zadawałem pytania. Ważne jest znaleźć sobie mentora, kogoś z większym doświadczeniem, chętnego do dzielenia się wiedzą. I to wynikającą z praktyki. W każdej firmie są takie osoby. Oczywiście, większość niechętnie udziela informacji z obawy przed konkurencją młodych. Trzeba jednak nauczyć się podejścia. Tak naprawdę każdy współpracownik posiada jakąś przydatną dla ciebie wiedzę.